လြတ္လပ္တဲ့
ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္ကိုု
ဆာမူရိုုင္းေတြ စုုျပီး ထူေထာင္လိုုက္ၾကတယ္။

ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္အလံက အနက္ေရာင္
ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္ရဲ့ စီးပြားေရးက ဓားနဲ႔ျမား ထုုတ္လုုပ္ေရး
ဆာမူရိုုင္းေတြပဲ လယ္စိုုက္ျပီး
ဆာမူရိုုင္းေတြပဲ ရိတ္သိမ္းၾက
မိန္းမဆိုုတာ
ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္မွာ အေဖ်ာ္ေျဖခံပစၥည္း
အလွျပင္တဲ့ ပညာကလြဲ ဘာပညာမွ မသင္ၾကရ
ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္မွာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၳာမရွိ
လိင္စိတ္နဲ႔
သတ္ခ်င္ ျဖတ္ခ်င္ စိတ္သာ ရွိရဲ့။

ခ်ယ္ရီေတြ ပြင့္ခ်ိန္ဆိုု
ခ်ယ္ရီပန္းပင္ေတြေအာက္
ဆာမူရိုုင္းေတြ ေရာက္လာျပီး သစၥာေရ ေသာက္ၾကတယ္။

ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္မွာ
ဆာမူရိုုင္းသားနဲ႔
ဆာမူရိုုင္းသမီးဟာ လက္ထပ္ထိမ္းျမားခြင့္ရ
ေခတ္အဆက္ဆက္က
ဆာမူရိုုင္းကေလးေတြပဲ ေမြးဖြားလာၾက။

ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္မွာ
ကဗ်ာမေရး
ပန္းခ်ီမဆြဲ
ဂီတာ မတီး
ျပဇာတ္မက
ဆံပင္တိုုလည္း မညွပ္ရ
မုုတ္ဆိတ္လည္း မရိတ္ရ
တေယာက္က တေယာက္ကိုု သတ္ခ်င္သတ္
မသတ္ခ်င္ရင္ ကိုုယ့္အသက္ကိုုယ္ ျပန္သတ္။

ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္မွာ
ထမင္းစားခ်ိန္က လြဲရင္
အရြယ္ေရာက္ျပီးသူတိုုင္း
ေကာက္ရိုုးအရုုပ္ကိုု ဓားနဲ႔ ခုုတ္ေနၾကရတယ္။

ဓားခုုတ္ခ်က္တိုုင္း
ဓားခုတ္ခ်က္တိုုင္း
“အရွင့္ အတြက္”
“အရွင့္ အတြက္” လိုု႔
အသံနက္ၾကီးေတြနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္
ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္မွာ “အရွင္သခင္” မရွိ
ဆာမူရိုုင္းႏိုုင္ငံေတာ္သားတိုုင္း “ကၽြန္” ေတြခ်ည္းပဲ။

မနက္အရုုဏ္တက္ျပီ ဆိုုတာနဲ႔
ေကာင္းကင္ပလႅင္ေပၚက
ထာ၀ရဘ၀ရွင္ ေနမင္းၾကီးကိုု
ဆာမူရိုုင္းအားလုုံးက ရွိခိုုးေနၾကေတာ့ရဲ့။ ။

(ပိေတာက္ပြင့္သစ္မဂၢဇင္း၊ ဇူလိုုင္ ၂၀၁၀၊ က ကူးယူေဖာ္ျပတယ္။ ခြင့္မေတာင္းတာ ခြင့္လႊတ္ပါ။)