သူမ သုိ႕မဟုတ္ အၿဖဴေရာင္ အပုိင္း(၁)

ထြက္မသြားပါနဲ႕လုိ႕ သူမကုိမတားခဲ့ရင္ေကာင္းမွာပဲဆုိတာ အခုေတာ့ က်ေနာ္ ေနာင္တရေနၿပီ။ တားခဲ့မိေတာ့တာေတာင္မွ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ ဘာမွဖြင့္မေျပာခဲ့မိရင္လည္း အေကာင္းသား။ က်ေနာ့ရဲ႕စိတ္ေတြ ေလဟာနယ္ထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနသည့္အလား ဆုတ္ကုိင္ရာမရျဖစ္ေနျခင္း။ ေနမင္းနားမွာ လွည့္ပတ္ေနတဲ့ ၿဂိဳလ္ငယ္လုိ ႏွလုံးသားေတြ ပူေလာင္ျပင္းျပေနျခင္း။ ပူေလာင္ခါးသီးစြာနဲ႔ အရည္ေပ်ာ္သြားရင္ေတာင္မွ ေကာင္းဦးမယ္ဆုိတာ ေတြးေနမိတယ္။

ရည္းစားထားမိတုိင္း၊ တဦးတေယာက္ကုိ အရမ္းခ်စ္မိတုိင္း ငါအသဲကြဲေနရတာဟာ ဘုရားသခင္က ပစ္္ခ်က္ေပးထားတာမ်ားလား၊ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ကုိကုိယ္တုိင္က အသုံးမက်သလုိ ကုိယ္ကုိကုိယ္တုိင္ကုိက အ. လြန္းတာပါလုိ႔အျပစ္တင္ရမွာလား။ ပူေလာင္ေစမဲ့အနမ္းေတြကုိ ေအးခ်မ္းလွတယ္လုိ႔ထင္ေနခဲ့တာ၊ ေတာင္းတေနခဲ့တာ၊ မက္ေမာေနခဲ့တာ။ ဒီအတြက္ က်ေနာ့္မွာ ပုိၿပီးပုိၿပီးခံစားရတယ္။ပုိၿပီးပုိၿပီးနာက်င္ရတယ္။

ဘယ္လုိမွျဖတ္လုိ႔မရနိုင္တဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႔ ခ်စ္လာခဲ့မိတဲ့သူမကုိ က်ေနာ္ဘယ္လုိပဲႀကိဳးစားၿပီးေမ့ေမ့ ေမ့လုိ႔ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။

(တစ္)

အတိတ္ေတြ အရိပ္လိုထိုးက်ေနတ့ဲ ေျမျပင္မွာ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ ဟိုးအေ၀းဆီက ရထားသံ မကြဲမျပားၾကားလိုက္မိတယ္။ သူမျပန္ရင္စီးေနၾကရထားဆုိတာ စိတ္ကအလုိလုိသိေနခဲ့တယ္။ ခပ္မႈိင္းမုႈိင္းေျမျပင္ကို နင္းျဖတ္ရင္း ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္မရည္ရြယ္ဘဲ တစ္ေနရာဆီကို ေငးရီေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းထဲ အၿဖဴေရာင္သုိ႔မဟုတ္အနီေရာင္အိတ္ကုိဘယ္ဖက္ပုခုံးထက္မွာအၿမဲတမ္းလြယ္တတ္တဲ့သူမရဲ႕ပုံရိပ္ကေလးတိုး၀င္လာခဲ့တယ္။ အတိတ္ေတြ.. တခါတရံ ႏွစ္ေယာက္သားအတူတူေလၽွာက္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ တေစၦတစ္ေကာင္လိုက်ေနာ့ေရွ႕ရုတ္ခနဲေရာက္လာတယ္။ ေရာင္ရမ္းၿပီး မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ထားလိုက္မိတယ္၊ က်ေနာ့အတြက္ အတိတ္ဆိုတာ ပစၥဳပၸန္မွာကပ္ေနတဲ့ အရိပ္တစ္ခုလိုပဲ အၿမဲတတြဲတြဲနဲ႕။ ေလပူတစ္ခ်က္မွုတ္ထုတ္ရင္း ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ရင္ခြင္ကို ေလွ်ာ့ခ်ၾကည့္ေပမယ့္ စီးပိုးထားတဲ့ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္က က်ေနာ့ပုခံုးထက္မွာ ေလးတြဲ႕စြာခိုမွီေနခဲ့တယ္။ ႏုန္းခ်ိေနတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ က်ေနာ့ဆီ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္။
အဲဒီေန႕ေတြေပါ့။ က်ေနာ့ဆီကို ေရာက္လာဦးမယ့္ အဲဒီေန႕ေတြ။ မရွိေတာ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဆိုတဲ့ ကေလးဆန္ဆန္ ဆုေတာင္းကိုလည္း ဘုရားအဆူဆူတို႕ မသိၾကားခဲ့ပါဘူးထင္ပါရဲ႔။ ဒီေန႕ေတြက က်ေနာ့့ဆီကို တနင့္တပိုး ေရာက္လာဦးမယ္။ က်ေနာ့ႏွလံုးသားကို ဆြဲရမ္းလွဳပ္ခတ္ဦးမယ္။ ေနာက္ေတာ့က်ေနာ္ကုိ အလဲထိုး ေျမျပင္မွာ ေခြလွဲခ်န္ရစ္ခဲ့ေစဦးမယ္။ ဒီရက္ေတြအတြက္ တားဆီးႏုိင္စြမ္းက်ေနာ့မွာမရွိ။ ပိတ္ပင္ႏိုင္စြမ္း က်ေနာ့့မွာမရွိ။ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္း က်ေနာ့့မွာမရွိ။ ရင္ဆိုင္ျခင္းလမ္းကလြဲရင္ က်ေနာ့မွာ နတၳိ။ ရင္ဆိုင္မလား ထြက္ေျပးမလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ ေထြးေျပးစရာ ထြက္ေပါက္ဆိုတာ ရွင္သန္ျခင္းကမ္းပါးအလြန္ဆီမွာ။

(ႏွစ္)

ထိုေန႕။ ေကာင္းကင္ကေတာက္ပေနတဲ့ၾကယ္ေလးေတြက အနက္ေရာင္ကတီၱပါေပၚ ႀကဲျဖန္႔ထားတဲ့ ေရႊမႈံပြင့္ေလးမ်ားလုိ စြန္းေပေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ဘက္ေထာင့္ခ်ိဳးဆီမွာေတာ့ ေမးတင္ေနတဲ့ လမင္းက၀န္း၀င္းၿဖိဳးေမာက္ေနခဲ့တယ္။ ေတာင္အရပ္ဆီက ေလေျပေတြ တသုန္သုန္ေျခြခ်ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ရယ္.. သူမရဲ႕အိတ္ကုိယူလြယ္ၿပီးေတာ့ ရိုးစင္းတိတ္ဆိတ္စြာသူမေဘးကယွဥ္ၿပီးေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ဆံႏြယ္ခက္ေတြ ေလအေ၀့မွာ လွဳပ္ခတ္သြားေတာ့ ေလနတ္သားၾကည္စယ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ႀကိတ္ၿပီးအူတိုေနခဲ့မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူမ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အသံေတြနားေထာင္ၾကည့္ရင္း ရင္ခုန္သံေတြနဲ႕ ဖက္တြယ္ထားမိၾကတယ္။ ေလေအးေလးနဲ႕အတူ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ ေရာပါလာတယ္။ က်ေနာ္ၿပံဳးမိတယ္။ “လူကုိၾကည့္ၿပီးဘာရယ္တာလဲ” လုိ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေအာင္မဲ့ရႊဲ႕ၿပီး ရန္လုပ္တဲ့အမႈအရာနဲ႔ သူမအေမးကုိေတာ့ က်ေနာ္ မေျဖျဖစ္ခဲ့ပါ။ ရထားလာဖုိ႕အခ်ိန္လုိေသးေတာ့ ခဏထုိင္ဖုိ႔ေျပာေတာ့့ သူမေခါင္းညိတ္တယ္။ အုတ္ခုံေလးေပၚဖုံခါေပးၿပီးသူမနဲ႕အတူထုိင္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရယ္စရာစကားေတြ ေျပာေတာ့ လက္ခနဲ ၿပံဳးၿပီးက်ေနာ့ကိုၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရယ္သူမရယ္ ဇႏၷ၀ါရီလရဲ႕ ညတညရယ္..ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးေပၚ ရင္ခုန္သံေတြကို စကားလံုးေလးေတြအျဖစ္ ႀကဲပက္လိုက္ၾကတယ္။
သူမဆိုတဲ့ သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါးေပါ့။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးေလးလို႕ ေခၚရေလာက္ေအာင္ သူမ က်ေနာ့အေပၚမွာ ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးတတ္သလို က်ေနာ့အေပၚ ေကာင္းေစခ်င္လို႕ ျပင္ေစ့ခ်င္တာေလးေတြ ေျပာျပတဲ့အခ်ိန္ “ခ်စ္ၿဖဴ” လုိ႔ က်ေနာ္္ေခၚတဲ့အခါ သြားတက္ကေလးေပၚေအာင္ မ်က္ေစာင္းထုိးမဲ့ျပတတ္တဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းသူေလးေပါ့။ ေဆာင္းညေနခင္းတစ္ခုမွာ ကဗ်ာအိုေလးတစ္ပုဒ္ဖတ္ရြတ္သလိုပဲ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕စြာ က်ေနာ္သူမအေပၚ ခ်စ္ေနမိတယ္။ သူမအၿပံဳးေလးတစ္ပြင့္ က်ေနာ့့ထံ လက္ခနဲျဖတ္ေျပးသြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထက္ ေရခဲျမစ္တစ္စင္း ျဖတ္စီးသြားသလို ေအးခနဲ လွိဳက္ခနဲ။ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ သူမမ်က္ႏွာထက္က အလကၤာစေတြေၾကာင့္ မိုးအႀကိမ္ႀကိမ္လင္းခဲ့တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္လိုအေၾကာင္းမ်ိဳးနဲ႕မွ ေ၀းမသြားႏိုင္ ခြဲမသြားႏိုင္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕အတူ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ယွက္ႏြယ္ထားတဲ့စိတ္ကူးေတြနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕သူမတို႕ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ နိဒါန္းဦးဟာ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖို႕ေကာင္းေနခဲ့တယ္။
၀င္းစိုအိေနတဲ့ညေနရဲ႕ အခိုက္အတန္႕ေလးက ႏွလုံးသားခံစားခ်က္ထက္သံေယာဇဥ္ကုိ ေရွ႕တန္းတင္တတ္လြန္းတဲ့ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္တံခါးကို ေခါက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕အတင္းအဖ်င္းေတြရယ္ေမာစြာေျပာခဲ့ၾကရင္းနဲ႔သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြရစ္ဖြဲ႕လာခဲ့ၾကတယ္။ ရင္းႏွီးမႈရဲ႕ရသေတြၾကားမွာ စိတ္ကူးယွဥ္ၾကည္ႏူးမႈတုိ႔ကုိတိုးေ၀ွ႕ရွာေဖြခ်င္လာခဲ့တယ္။ အျဖဴေရာင္ႏွင္းပြင့္ေလးေတြရဲ႕ၾကားမွာ ေလေအးေတြနဲ႕ဆန္႕က်င္စြာပဲ က်ေနာ္နဲ႕သူမရဲ႕အေတြးေတြ ေႏြးေထြးေနခဲ့တယ္။ စိတ္ဆိုတဲ့အရာက ဆင္ရိုင္းတစ္ေကာင္ကုိ ခၽြန္းဖြင့္လႊတ္လိုက္သလုိပါပဲ။ အိပ္မက္ေတြ စီခ်ယ္တဲ့ ညေနခင္းေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုုလြန္ေျမာက္သြားေသာ္လဲ သူမနဲ႕က်ေနာ္တုိ႕အၾကားက အၿပံဳးေတြဟာ ႏုပ်ဳိရွင္သန္ေနဆဲ။ ဘာရယ္ေၾကာင့္ေတာ့ မသိ သူမရဲ႕လက္ေႏြးေႏြးေလးကို ျဖစ္ညွစ္ၿပီးဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့မိလိုက္တယ္။ ေသးသြယ္ႏြဲ႕လ်ွတဲ့သူမရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိက်ေနာ့ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ လုံၿခံဳစြာေပြ႕ဖက္ထားမိတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့သူ႕ပါးျပင္ေပၚကုိ အနမ္းေတြဒလၾကမ္းေခၽြမွာကိုေတာ့ သူမေရွာင္ေျပးတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွုမဟုတ္တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္က ထိုးေထာင္ထြက္ေပၚလာတယ္ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီခံစားခ်က္ကို မသိခဲ့ဘူး။
လွခ်င္တိုင္းလွတယ္ဆိုတဲ့စကားကို ဘယ္သူေျပာခဲ့တယ္ဆိုတာ က်ေနာ္မသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားလံုးေလးထက္ က်ေနာ္ရဲ႕သူမသိပ္လွေနခဲ့တယ္။ ပန္းႀကိဳက္တဲ့သူမဟာ ပန္းကေလးေတြလုိ လွေနတယ္။ တခါတေလသူအလစ္မွာ ပန္းေလးတပြင့္လုိ ဖြဖြေလးနမ္းတယ္။ ရင္ထဲရွိန္းျမၿပီး လင္းသြားတယ္။ သူမရဲ႕အလွတရားက မိုးဦးပန္းတစ္ပြင့္လို လတ္ဆတ္လြန္းေနတယ္။ သူမမေက်မနပ္ျဖစ္တဲ့ခါ က်ေနာ့လက္ေမာင္းသားေတြကုိအားကုန္ထုတယ္၊ ၿပီးရင္“နာလား”လုိ႔ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ေမးတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကၿပံဳးၿပီးဆြဲဖက္ထားရင္ ကေလးေလးတေယာက္လုိေအာ္တယ္။ သူမရဲ့ကုိယ္သင္းရနံ႔ေလးဟာ ႏွာေခါင္းမွတဆင့္က်ေနာ့ရင္ဘတ္ထဲ စီးေမ်ာေပ်ာ္၀င္လာတယ္။ ပီတိေတြနဲ႕ ရင္တစ္ခုလံုး ျပည့္ေနခဲ့တယ္။

(သံုး)

ၾကမၼာဆိုးရဲ႕ သားရဲတြင္း၀ဆီ က်ေနာ္ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္ဆုိတာကို ကုိယ္ကုိယ္တုိင္္မသိပါ။ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ ရုန္းၾကြေနခဲ့တဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံု ေၾကကြဲခဲ့ရတဲ့ ေန႕တစ္ေန႕။ အလင္းေတြ ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္လို႕ ဆိတ္သုဥ္းသြားတယ္ မသိတဲ့ ေန႕တစ္ေန႕။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္အာရံုေတြ ပိန္းပိတ္ေအာင္ အေမွာင္က်သြားမယ့္ေန႕က ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက က်ေနာ့ထံပါးကို တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့တာလဲဆိုတာ လံုး၀မသိခဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္အဲဒီေန႕ေတြကို ျပကၡဒိန္မွ ျခစ္ထုတ္ပစ္ခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မသိျခင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေျခြခ်ရင္း မငိုတတ္ေပမယ့္ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ျဖစ္ရပ္က ရိုက္ႏွက္ခဲ့လို႕ ကြဲၿပိဳတဲ့ အိပ္မက္မွန္ကြဲစေတြ က်ေနာ့အခ်စ္ကံၾကမၼာလမ္းေပၚမွာ ေဖြးခနဲ။ က်ေနာ့ႏွလုံးသားဟာလည္း ေသြးအလိမ္းလိမ္းနဲ႕ေပါ့။
မီးစထက္ပူတဲ့အရာတစ္ခု နားကေနတဆင့္ ရင္ဘတ္ထဲကို စကားလံုးေတြနဲ႕ ရိုက္သြင္း၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ေသာ မေမွ်ာ္လင့္ေသာစကားတစ္ခု။ က်ေနာ့ႏွလံုးသား ေၾကြမြ၊ က်ေနာ့အေတြးေတြ ပ်က္သုဥ္း၊ က်ေနာ့အသိစိတ္ေတြ ေဆာက္တည္မရ၊ က်ေနာ့မ်က္၀န္းအိမ္က တမံက်ိဳးက်၊ အရာရာအားလံုး ဟာသက္မဲ့ က်ေနာ့အတြက္။
သူမ..
တလွမ္းခ်င္း က်ေနာ့ေရွ့မွထြက္ခြာစျပဳေနၿပီ။ တားဆီးဖုိ႔က်ေနာ့မွာအင္အားမရွိ၊ ေတာင္းခံဖုိ႔လည္းစကားလုံးရွာမရ။ တေျဖးေျဖးနဲ့ေ၀းကြာရေတာ့မဲ့သူမေက်ာျပင္ကုိသာေငးၾကည့္ေနရင္း နာက်င္ေနတဲ့ရင္ထဲကေ၀ဒနာေတြကုိသာ သက္ျပင္းနဲ႕အတူေမွ်ာခ်ေနရတယ္။
ခုိင္မာစြာၿငိတြယ္ေနတဲ့သံေယာဇဥ္ႀကိဳးမွ်င္ေတြကုိ အျမစ္အုံလုိက္ဆြဲထုတ္ေနသလုိ က်ေနာ့ႏွလံုးသားမွာခံစားေနရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဆြဲႏွဳတ္လို႕ ရမွာမဟုတ္။ သူမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အရာအားလုံးဟာ ဒီေနရာမွာက်ေနာ္နဲ႔အတူက်န္ေနမွာပါ။ စီးေနၾကအျပာေရာင္ရထားဟာလဲ ေျပးေနၾကေျပးေနမွာပဲ၊ လမ္းေဘးကအုတ္ခုံဟာလဲ ထုိင္သူမရွိလဲ ဒီအတုိင္းေစာင့္ေနမွာပဲ။သူမရဲ႕ေျခရာေတြ၊ သူမရဲ႕အမူအရာေတြဟာလဲအခန္းထဲမွာ ျပန္႔က်ဲေနဦးမွာပဲ၊ သူမရဲ႕ရနံ႔ေလးေတြ ရွဴရွိက္လုိက္မိတုိင္း က်ေနာ့ႏွလုံးသားနာက်င္ေနဦးမွာပါပဲ။ သူမခ်ီေပြ႔ၿပီး က်ေနာ့ဆီေခၚေခၚလာတဲ့ကေလးေလးေတြကုိ ျမင္တုိင္း က်ေနာ္မ်က္ရည္၀ဲရဦးမယ္ဆုိတာလဲ က်ေနာ္သိေနဆဲပါပဲ။ ေအာ္...“ခ်စ္ျဖဴ”တစ္ေယာက္ ဘ၀တေလွ်ာက္လုံးေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။ ေန၀င္တာေစာေပမဲ့အခ်ိန္ေတြဟာၾကာလိုက္တာ။

ရာဇာ